Miejsce, którego wszyscy szukamy

Chciałem coś napisać o swoich Europejskich wojażach, ale nie mogę. Mimo, do stołecznej dla mnie Łodzi wróciłem już we wtorek, ciągle nie jestem w stanie otrząsnąć się z tego co widziałem. Co prawda myśląc logicznie w pamięci powinny mi utkwić dwie noce spędzone na terminalu lotniska w Oslo, albo fakt, że przyszło mi za około minutową wycieczkę pociągiem zapłacić przeszło 30 złotych. Wszystko jednak blednie w obliczu emocji jakich dostarczyła mi wizyta w Barcelonie. Nie chodzi nawet o to, że byłem na meczu mojej ukochanej drużny piłkarskiej, co to, to nie. Za wysokie finansowo progi na moje biedne nogi. Architektura na, którą zwykle praktycznie nie zwracam uwagi w stolicy Katalonii rzuciła mnie na kolana. Ciągle przed oczami stoją mi te kamienice, ulice, i inne im podobne, zlepki wody, piachu, cementu i innych materiałów budowlanych, które w rękach katalońskich budowniczych zamieniły się w obraz miejsca, którego nie chce się opuszczać, a po opuszczeniu już planuje się powrót. Ja tam jeszcze wrócę. Nie ma innej możliwości.Tytuł wpisu wziąłem od utworu nieistniejącego już zespołu She. Ja swojego miejsca już szukać nie muszę.


P.S. DZIĘKI ŚWISTAKU ZA GOŚCINĘ, BOO, ADAŚ - DZIĘKI ZA TOWARZYSTWO. EPIC